Historia

Białogarda kryje w sobie wiele tajemnic. Część historyków uważa, że miasteczko to mogło być słowińskim grodem Racibora II, najmłodszego syna księcia pomorskiego Świętopełka, co sugerują relacje Galla Anonima i Wincentego Kadłubka. Przeprowadzone badania archeologiczne potwierdziły istnienie w Białogardzie największego na Pomorzu grodu, który pod względem rozmiarów przewyższał nawet gród gdański. 

Wprowadzenie chrześcijaństwa na Pomorzu napotykało opór. Słowiańscy przywódcy sprzeciwiali się płaceniu trybutu polskim władcom, którzy, narzucając nową religię, wymuszali także podporządkowanie polityczne. Kroniki wspominają, że Bolesław Krzywousty zdobył ludne i zamożne miasto. W 1178 roku władzę nad Białogardą objął Mestwin I, który około 1207 roku został władcą Pomorza Wschodniego. Z tego okresu pochodzą także początki parafii w Białogardzie, które sięgają drugiej połowy XII lub początku XIII wieku. W kasztelanii, potwierdzonej w 1286 roku, istniał już kościół diecezjalny.

W czasach krzyżackich, w 1341 roku, ośrodek władzy przeniesiono do nowo założonego Lęborka, co spowodowało, że Białogarda utraciła swoje znaczenie i została zdegradowana do roli wsi. W 1325 roku parafia w Białogardzie została odnotowana w spisie świętopietrza, a w 1357 roku pojawiło się imię białogardzkiego proboszcza, który zarządzał rozległym terenem oraz kościołem filialnym w Łebieniu. 

Z protokołu wizytacyjnego z 1668 roku wynika, że we wsi mieszkało 30 katolików, ale nie mieli oni swojego kapłana. Kościół pw. św. Marka, który od 1541 roku należał do luteranów, został odzyskany przez katolików w 1644 roku. W 1784 roku historyk Ludwik Wilhelm Brunggeman wspomniał o romańskim kościele w Białogardzie, choć w rzeczywistości nowy kościół wzniesiono tam w 1716 roku, ale już w 1770 roku zaczął popadać w ruinę. W 1740 roku w Białogardzie zamordowano katolickiego proboszcza, a posługę eucharystyczną co trzy tygodnie pełnił ksiądz przybywający z Lęborka. W 1772 roku kościół w Białogardzie został formalnie włączony do parafii lęborskiej. 

W 1845 roku kościół katolicki nosił wezwanie Oczyszczenia Najświętszej Maryi Panny. Tradycja podaje, że w 1890 roku na fundamentach romańskiej świątyni ewangelicy wybudowali neogotycki kościół; wcześniej spotykali się w szkole zbudowanej w 1782 roku. W 1945 roku świątynię, poświęconą św. Janowi Chrzcicielowi, przejęli katolicy. W 1947 roku biskup gorzowski powierzył odnowioną parafię Misjonarzom Oblatom Maryi Niepokalanej, którzy wnieśli ze sobą charyzmat swego założyciela, Eugeniusza de Mazenoda.